Основното училиште „Владислав Рибникар“ Во Белград на својата веб-страница објави посвета учениците и обезбедувачот, кои беа убиени на 3 мај минатата година во масакрот што го направи малолетен напаѓач.

Во емотивната посветата за трагично загинатите деца од персоналот на училиштето, стои:

Кога првпат дојдоа во Рибникар, како прваиња беа љубопитни и горди да почнат со училиште. Тогаш им ветивме дека ќе ги подучуваме и ќе ги подучуваме. Ветивме дека ќе ги испратиме од Рибникар како тинејџери, безбедни, слободни и подготвени за она што ги чека до крајот на нивниот живот. Ветивме дека ќе ги чуваме. И ние ги научивме. И ги задржавме. Не ги спасивме. Ве молиме простете ни што не можеме да го исполниме нашето ветување.

Нашите деца по азбучен редослед на презимињата Мара, Бојана, Ангелина, Ана, Адријана, Ема, Катарина, Софија и Андрија. Нашиот Драган. Ги изгубивме. Нашите студенти! Различни интереси, голем успех за нивниот прекраток живот на многу полиња – во музика, спорт, танц, балет, училишни резултати! Со единствен опис – прекрасни млади луѓе, добри пријатели дури и на нивниот џелат, невини жртви чие заминување ги загубија своите семејства, нашето училиште и Србија! И нашиот Чувар, нашиот Драган! Не чувар, туку чувар на нашите насмевки, тајни, шеги, доверба – прекрасен човек и пријател на секое дете, секој вработен, секој родител и секој што некогаш стапнал во нашето училиште. Ги загубивме во една крвава бајка која никогаш никаде не се случи, во необјаснива гозба на помрачениот ум што траеше помалку од мал училишен распуст.

И тоа утро Драган дојде во добро расположение, бидејќи првомајскиот празник го помина работејќи во својата градина. Тој се насмевна на секое дете и наставник на влезот. Нашите две девојчиња Бојана и Ана дојдоа на училиште дотерани да се сликаат за училишниот алманах и горди затоа што за прв пат се дежурни ученици на главниот влез.

Мара, Анџелина, Адријана, Ема, Катарина, Софија и Андрија пристигнаа на првиот час желни да се видат со своите пријатели по краткиот одмор, како и Хелена, Владимир, Андрија, Јован и Вељко. Наставничката по историја Тања Стевановиќ со подготвено предавање за Балканските војни и уште неколку инструкции за нашиот Попкет кој во недела требаше да оди со неа на Националниот натпревар по историја. Истрелите ја кршат тишината на првиот час, првата должност, лекцијата по историја и испишуваат нова, трагична историја на нашето училиште, нашата земја, нашиот свет. Ништо повеќе не е исто и никогаш нема да биде.